Op je hand ligt een klompje goud. Wat doe je: vastpakken of je hand openhouden? Het is een bekende metafoor die je laat stilstaan bij leiderschap. Bij uitstek in onzekere tijden van corona. Want creëer je ruimte of trek je aan de teugels van weleer?

Bij Voerman International keken we elkaar begin vorig jaar met angst en beven aan. Hoe kunnen we nog expats verhuizen tijdens deze pandemie? Het zweet stond op ons voorhoofd. Boos mogen we best eens zijn. Verdrietig, mits een hele goede reden. Maar bang? Nee, nee. Angst is een teken van zwakte, hebben we onszelf geleerd. Dat op tafel leggen is nog steeds een taboe.

Angst wordt zelfredzaamheid

Corona maakt angst makkelijker bespreekbaar. Door de impact van de pandemie kunnen we er simpelweg niet omheen. Gelukkig niet, zeg ik als bedrijfshaptonoom. Want angst is uiteindelijk een uitnodiging tot meer zelfredzaamheid. Zolang je emoties wegdrukt, creëer je voor jezelf een situatie waarin je op anderen gaat leunen. Ik ben bang, ik durf niet, ik vraag het maar aan iemand anders. Op het moment dat je je angstbeleving deelt, word je je bewust(er) van je binnenwereld en kun je vrijer met de ander communiceren. En neem van mij aan: je slaapt ook beter…

Beter zicht

Angst benoemen geeft met andere woorden ruimte. En dat kan zeker in het begin best onwennig aanvoelen. Want wat doe je ermee? Ga je zoals in de metafoor van het klompje goud zitten knijpen of laat je figuurlijk ruimte voor nieuwe wendingen? Het vraagt om lef of vertrouwen om met dat tweede perspectief te leven. Het lijkt misschien een riskante houding, maar hij zorgt altijd voor beter zicht. Dat is een haptonomische ‘wet’. Die ruimte gaf ons bij Voerman International de kans op metaniveau naar onze organisatie te kijken en onszelf andere vragen te stellen. Niet: we passen de kpi’s aan en marcheren door zoals altijd. Maar: waar zitten (hardnekkige) patronen en hoe gaan we daar op acteren? En daarmee ook, hoe spreek je elkaar aan op je menszijn?

Zaadjes planten

Durven aanvoelen wat er speelt, zaken op tafel leggen en er niet voor weglopen. Hier gaat leiderschap voor mij over. Natuurlijk verandert een organisatiecultuur niet van de een op de andere dag. Weerstand komt. Irritaties. Confrontaties. De gevoelswereld bespreekbaar maken is zaadjes planten. Groei heeft tijd en goede voeding nodig. Wat je ervoor terugkrijgt is goud. Hoe je dat beetpakt – of juist loslaat – is aan jou.