Duidelijk je grenzen aangeven. Je hoort het overal. Maar wat dat dan precies is, is nog best een zoektocht. Een zoektocht die uiteindelijk leidt naar een gevoel van meer vrijheid. Hoe een ogenschijnlijk doodnormaal etentje met een goede studievriend daar een les in werd.

De tijd lijkt te hebben stilgestaan. De verhalen aan tafel gaan veel over vroeger en het innametempo verschilt niet veel met dat van weleer. Het is een avondvullend programma, zou je kunnen zeggen, maar ik voel me allerminst vervuld. Zeker ook omdat er geregeld op een negatieve toon gesproken wordt over andere mensen. 

Uitspreken of inslikken

Voor mij zijn dit niet de ingrediënten voor een gezellige avond uit. Laat staan voor vriendschap. Intern start een dialoog. Ja, Chris, wat doe je er nu mee? Wat slik je nog in? Eerlijk gezegd beweeg ik liever van de situatie weg. Want ja, ik weet wel waar het op uitdraait als ik erover begin. Wordt het weer zo’n gedoetje. De makkelijke weg is meedoen en de rit uitzingen. We kennen elkaar al zo lang; dit hoort er nou eenmaal bij, toch? 

‘Dit ben ik’

Ik besluit er wel wat van te zeggen en daarmee automatisch een grens te trekken. Niet door boos te reageren en te wijzen: dit pik ik niet, jij gaat te ver, zo doen we dat niet. Ik houd het bij mezelf en deel hoe ik me voel over de avond. Hier gaat grenzen stellen wat mij betreft over. Jezelf inbrengen. Ja zeggen tegen jezelf. Laten zien: hier sta ik voor, dit ben ik. 

Zuivere beslissingen

In de dagen erna neem ik de tijd om te reflecteren en de situatie met anderen te delen. Scherper zicht krijgen op m’n eigen motivaties helpt me om steeds zuiverder beslissingen te durven en kunnen nemen vanuit mezelf. Blijvend leren, met andere woorden. De wil hebben om door te zetten en elke keer weer geconfronteerd te worden met ongemak en zenuwen. Want spannend is het om eerlijk te laten zien wie je bent. Zeker bij mensen die dichtbij staan. 

Vrij voelen

Na een korte radiostilte hebben we weer contact. Uiteindelijk stelt hij voor om een koffietje te doen. Op het moment van schrijven, zit er nog geen boter bij de vis. Eerlijk gezegd maakt het me niet uit. Ik heb vrede met de situatie en voel me vrijer dan ervoor. Dit gevoel van liefdevolle onafhankelijkheid begin ik steeds beter te kennen. Het is wat ik iedereen gun en de reden dat ik heb gekozen voor mijn vak. Onbetaalbaar!