Deze blog is een persoonlijk verhaal. Een verhaal over de Grote Chris die zijn Kleine Chris uit het oog is verloren en er weer naar op zoek gaat. Een verhaal over jezelf durven laten zien, doordat je in contact komt met wie je nog altijd bent.
Al een tijdje dient zich bij mij regelmatig het beeld aan dat ik als kleine jongen – zo’n 8 jaar oud – spulletjes verkocht op de jaarlijkse Oranjebazar van Bleiswijk. Niet minder verlegen en gevoelig dan nu, besloot ik er toen vol voor te gaan: creatief ondernemen. Wanneer succes gemeten wordt in geld, dan deed ik het die jaren uitstekend. Je zou kunnen zeggen dat ik leuke spullen in de aanbieding had. Maar ergens wist ik dat het succes voortkwam uit mijn ingeving, en dat ik daar op kon vertrouwen.
Rem op mezelf
Vanzelfsprekend kon ik dit in die tijd nog niet duiden, maar inmiddels lukt dat wel. Ik besef nu dat mensen mijn spulletjes kochten vanuit Chris en niet ván Chris. Een jonge Chris die zich in al zijn kwetsbaarheid liet zien, en ondanks zijn verlegen aard en gevoeligheid vertrouwde op wat hem ingegeven werd. En juist dit laatste is bij mij met de jaren meer naar de achtergrond geschoven. Ik heb mezelf aangeleerd om vooral bezig te zijn met wat de buitenwacht van mijn kwetsbaarheden vindt. Zeg ik wel het goede? Wat denken ze als ik me echt laat zien? Dit soort gedachtes roepen angst bij me op. Inmiddels heb ik geleerd dat angst er mag zijn, en ja, dat bewustzijn helpt. Maar zo lang ik de angst voor mezelf houd, blijft er bij mij in het contact met anderen een rem op zitten.
Uit contact
Diezelfde rem ervaarde ik onlangs weer bij een masterclass over intuïtief leiderschap. Ik kreeg de uitnodiging om de emotie boos op te roepen en daarbij tegen een kussen te schoppen. Weer was ik bezig met wat anderen van me zouden denken. Ook stak een bekend oud patroon van me de kop op: het willen winnen. Met als gevolg dat ik zo hard mogelijk tegen het kussen begon te trappen. Ik putte mezelf uit, want ik was niet echt in contact met mezelf. Ik deed de oefening vanuit m’n volwassen conditionering.
Helend besef
Na een bewustwordingsoefening voerde ik de opdracht opnieuw uit. Het kussen raakte ik nu veel harder, maar dit keer met een gevoel van aanstekelijke vitaliteit. Kleine Chris trapte er tegenaan, zou je kunnen zeggen. De Chris die zich nu eens niet afvroeg wat de buitenwereld van hem vindt wanneer hij zich in al z’n kracht blootgeeft. Bevrijdend! Wil jij ook op zoek naar die onbevangenheid in jezelf? Dan wil ik je graag uitnodigen om hier samen naar op zoek te gaan. Die vrijheid zit er nog altijd, dat beloof ik je!